Euthanasie bij Alzheimer en waarom ik pro ben

Als kleindochter van een Alzheimer patiënte en sp.a-ster ben ik voor euthanasie bij Alzheimer patiënten. Velen zijn ertegen omdat ze zogezegd niet afzien. Ze weten het nietmeer en voelen dus niets. Ik weet dat het niet zo is. Het is erg bij heldere momenten te moeten beseffen dat je niet meer weet hoe je jezelf moet wassen of moet koken of veel erger nog te beseffen dat je soms je eigen zoon of kleindochter niet meer kent.
Als je een ongeval meemaakt wordt je toch ook vergoed voor psychische schade.

Sommigen zien daarbij dan ook nog lichamelijk af. Ze hebben geen controle meer over hun uitwerpselen of hun benen, armen. Maarja dan komen ze niet meer in aanmerking voor euthanasie want dan beslissen ze niet op een helder moment.
Ze leven als een plant. Ze kunnen niets meer doen, ze weten zelf niets meer. Ik vind het triestig als je zo je leven moet eindigen. Je ligt daar in je eigen stront met bloederige doorligwonden en je mond wordt volgepropt met vloeibaar voedsel die een verpleegster je toedient.

Ik ben blij dat mijn mémé niet zover is geraakt en ik vind het moedig van Hugo Claus dat hij die beslissing voor zichzelf heeft gemaakt. Het is niet belangrijk hoeveel verdriet er zal zijn voor de nabestaanden.

Ter nagedachtenis aan de Heer Hugo Claus en mijn lieve mémé