Geknaag

Een sociale school, zo heet het... Hogeschool Gent, richting Sociaal-Werk. Uren moeten we verslijten aan reflecties schrijven en dan gebeurt dit... Ik voel me er echt niet goed bij en omdat ik het niet aan Kenny kan vertellen doe ik het maar hier.
Tijdens groepswerk moet iedereen een enveloppe maken met daarop je naam. Deze legde de lerares vanvoor en daarna moest je vier briefjes richten naar mensen, met daarop een positieve eigenschap van hen. Natuurlijk lijkt het leuk in het begin, maar wat als iemand dan geen briefje krijgt. Ik dacht bij mezelf ik schrijf eens naar mensen waartegen ik nog niet heb gezegd wat ik leuk vind aan hen. En daarom zit ik nu dus met geknaag.
Ik had een aantal briefjes in mijn enveloppe. Maar een vriendin had er geen. Ik zag aan haar dat ze er wel zwaar aan tilde. Het is natuurlijk niet tof, dat iemand geen briefjes krijgt. Maar de lerares moet dat zelf toch ook weten dat dit kan voorkomen en dat iemand zich daardoor heel erg slecht gaat voelen. Ik vind eigenlijk dat dit niet kan als oefening. Zo voelt iemand zich toch direct uitgesloten. Ze had beter iedereen naar iedereen een positieve boodschap laten schrijven.
Dus nu zit ik ermee, maar ik heb het voor mezelf opgelost... Ik heb haar gesmst... Haar wat moed ingesproken en ze was er heel blij mee...
Gelukkig kan ik mij er nu ook bij neerleggen.

Te soepel

Het is ongeveer twee jaar geleden, dat ik er ben geweest. Nu moet ik terug.
Ik ga niet graag. Maar het is nodig.
Wat is nodig vraag je je waarschijnlijk af? Wel de kinesist. De dokter zei: 'oei oei, helemaal gespannen en ontstoken. Heb je stress?' Ik zei: 'Tuurlijk heb ik stress, 'k heb alle dagen stress'. Hij reageerde er niet op. Omdat hij me al goed genoeg kent, denk ik dan. Stress heeft een verkeerde invloed op me. Mijn buik lijdt eronder, nu mijn nek en soms ook mijn keel. Maar nu moet ik bij mijn medicijnen ook naar de kinesist. Ik ga niet graag. Ze kraken mij, wringen mijn vel en vet in alle bochten en ik moet halfnaakt een kwartier stilzitten, met elektroden in mijn nek. Daarna moet ik oefeningen doen, waardoor ik erna een hele dag met pijn rondloop.
Maar ik moet wel, want ik heb pijn. Uiteindelijk betert het wel. En misschien doordat ik nu een nieuwe kinesist heb, duurt het dan wel 4 jaar vooraleer ik moet terug gaan.

Cuisiner en français

Ik dacht dat het wel zou overgaan, mijn gekke fascinatie van kookblogs, kookprogramma's, kookshops, ... Maar eigenlijk gaat het helemaal niet over. Zo erg al dat ik nu zelf in het Frans naar kookprogramma's kijk.
Eigenlijk ligt de schuld niet bij mij, maar bij E. Op een dag las ik dat ze ging meedoen aan het kookprogramma Komen Eten op Vijftv. Omdat ik zo ontzettend benieuwd was naar hoe ze eruit zag en wat anderen over haar eten zouden zeggen, heb ik gewoon alle afleveringen moeten bekijken, want zij kwam als laatste. Omdat ik het zo'n leuk programma vind, bekijk ik het nu ook op RTBF, in het Frans dus.
Al moet ik zeggen dat het programma daar toch een groter sterretje verdient dan bij ons.
-Ze zijn met vijf mensen, dus vullen de vijf dagen van de week ipv hier vier.
-Ze hebben een entertainingsmoment waarbij ik altijd heel hard moet lachen (zoals daar was Sumoworstelen)
-Ze hebben luxueuzere hapjes dan bij ons
-Ze zijn eerlijker

beter dus om naar te kijken, voor mijn kookkunsten en voor mijn Frans.