o moe, bijna te moe om te typen... en dan zeggen dat ik gisteren om 21.15 ben gaan slapen en pas ben opgestaan om 7.10.
Het zullen die mensen zijn die zo vermoeiend zijn denk ik.
Nuja ik zit wel overal rond, van het ene huisbezoek naar het andere. Ik ben ook naar de rechtbank geweest en heb ook heel vermoeiende telefoontjes gehad bij Luminus en Telenet. Daar vinden ze het echt een must om mensen te laten genieten van klassieke muziek en van hun tv-tune, met daartussen steeds de boodschap: "al onze medewerkers zijn momenteel in gesprek, blijf nog even aan de lijn, u wordt zo dadelijk geholpen".
Ik heb een nieuwe doelgroep leren kennen, de vluchtelingen. Super sympathieke mensen. Ze zijn zo dankbaar voor alles wat je voor hen doet. En proper dat die mensen zijn... Binnenkort mag ik dus Afrikaans gaan eten, of Afghanees (of hoe zeg je dat :p). Als ze natuurlijk nog in ons land zijn. Ze wachten op de beslissing van hun procedure.
Ook de mensen van de schuldbemiddeling heb ik leren kennen. Heel emotioneel is dat. Daar staan de tranen hun nader dan het lachen. Echt in super contrast met wat ik normaal op zitdagen zie, daar lachen ze gewoon met hun problemen.
Wat moet een mens op den duur doen met zijn miserie. Lachen is misschien het beste, omdat je meer calorieën verbruikt en terwijl niet op je lijn moet letten.
Het is allemaal tragisch wat er allemaal gebeurt. Wat zelf niet geweten is. Ik probeer het me niet teveel aan te trekken. Maar soms stel ik me toch de vraag 'Waarom ben ik weer in de politiek gegaan' .... 'Waarom zijn er OCMW-raadsleden' ... 'Waarom kan niet iedereen een beetje geluk kennen' ...
Het is weekend, ik ga er niet meer over piekeren tot maandag, dan probeer ik het wat van me af te lachen samen met mijn collega's.
En misschien heeft mijn stagebegeleider tegen dan beslist dat ik een stuk van zijn loon krijg (zoals een paar clienten hem dicteerden) of dat ik gepresteerde uren zomaar krijg wanneer mijn stagebegeleider in vakantie is (zoals een collega van hem zei)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten